تجوید در لغت به معنای ” تحسین ، حسن بخشیدن ، نیکو گردانیدن و در اصطلاح به معنای اداء حروف از مخرجش همراه با اعطای حق حروف ‌باشد.

تجوید دارای دو بخش نظری و عملی است . آنچه مطلوب است این است که فرد علاوه بر تسلط بر قواعد نظری ،بتواند آن را به صورت عملی در قرائت به کار برد . فایده تجوید علاوه بر زیبا کردن تلاوت این است که در حسن حفظ هم نقشه بسزایی دارد برای نمونه کلماتی مانند تعلمون و تألمون ، سعید و صعید، و موارد بسیار دیگر, معانی متفاوتی را دارند.

تجوید مقدمه رشته صوت و لحن می‌باشد افرادی که تجوید را فراگیرند ۵۰ درصد از مسیر را طی کرده‌ و در این رشته موفق‌تر خواهند بود همچنین حافظان با توجه به امتیازدهی داوران در مسابقات حفظ لازم است این دانش را فراگیرند تا در مسابقات نیز رتبه های بالاتری کسب نمایند .

(برگرفته از کتاب درسنامه حفظ قرآن کریم)

استاد علی قاسمی نیز  در کتاب تحسین التلاوت ، تجوید را این گونه بیان می کند :

از آن جا که پیامبر اعظم(ص) فصیح ترین مردم در سخن گفتن و قرائت قرآن بوده اند لذا قرآن کریم را در کمال زیبایی و فصاحت میخوانده اند و به دیگران نیز به همین شیوه آموزش داده اند. از این رو به همۀ پیروان خویش سفارش کرده اند که قرآن را با لحن ها و آواز عرب بخوانید. به عبارت دیگر قرآن کریم را با لهجه فصیح عربی قرائت کنید. تلاوت فصیح قرآن به اندازه ای اهمیت دارد که رئیس مذهب ما امام صادق (ع) در این زمینه فرموده اند: قرآن را فصیح و با لحن عربی بخوانید زیرا قرآن به زبان عربی است.

ذیل این حدیث شریف قرآن پژوه سترگ ، مولی محسن فیض کاشانی می نویسد: «یعنی ( قرآن ) را فصیح بخوانید و آن را غلط نخوانید.